Όλα τα όργανα ήταν εκεί,
το πιάνο, το μπάσσο κι οι κιθάρες,
η οχτακάναλη η μικροφωνική,
το βαρελάκι με το κρασί
και τα σκονάκια με τα λόγια απ’ τις μπαλάντες.

Η Σκύλα με την Χάρυβδη, δυο τάφοι ανοιχτοί
έχασκαν να τον καταβροχθίσουν,
στον ένα παραμόνευναν οι δογματικοί,
στον άλλο, αυτοί που με ροκάδικα τη βρίσκουν,
στον άλλο, αυτοί που με ροκάδικα τη βρίσκουν.

Και η ανάγκη ξέσπασε `πάνω από τη σκηνή
τις σχέσεις του με το κοινό, είπε πως θα τις φτύσει
γιατί, καλά κατάλαβε τι είχε να συμβεί
κι εκ των προτέρων, στο κονιάκ το είχε σβήσει.
Η λαχαναγορά, σκεφτόταν, ήταν ακριβή,
κανένα ζαρζαβάτι να τους ρίξει.

Καθ’ ότι είχαμε, λοιπόν, και κόντρα τον καιρό
και τον κυβερνήτη μεθυσμένο
που φάλτσα τραγούδαγε "Καιτούλα, σ’ αγαπώ",
το σώβρακό μου ένιωθα βρεμμένο,
όμως, αυτός δεν έφταιγε, έφταιγε το κοινό,
το κοινό, κακό κι αφορισμένο.

Τον ξανασυνάντησα με το βρακί στεγνό,
ξεμέθυστο, και μου `λεγε, "σιγά τη συναυλία,
δεν ήταν δα κατόρθωμα και τόσο τρομερό
που ν’ άξιζε την τόση αγωνία,
που ν’ άξιζε την τόση αγωνία".