Μέρα τη μέρα αλλάζεις διαρκώς,
έρχεσαι εδώ σαν άγγελος κακός,
δεν σου `χει μείνει ψυχή για συντροφιά
κι η νύχτα τρέμει στου νου σου την ψευτιά, τι ψευτιά.

Θα φύγω και θα φταις, γι’ αγάπη μην μου λες,
σε ποια παρηγοριά να ζήσει η καρδιά,
θα φύγω και θα φταις, τους όρκους τι τους θες,
σε ποια παρηγοριά να γείρει η ζυγαριά.

Το πρόσωπό σου, τις νύχτες, μου γυρνάς,
για χωρισμό αρχίζεις να μιλάς,
τον δρόμο βλέπεις, που σου `δειξα, κλειστό
κι όλο, το λάθος πως ήτανε σωστό,τι ψευτιά.

Θα φύγω και θα φταις, γι’ αγάπη μην μου λες,
σε ποια παρηγοριά να ζήσει η καρδιά,
θα φύγω και θα φταις, τους όρκους τι τους θες,
σε ποια παρηγοριά να γείρει η ζυγαριά.