Συνήθειά σου από παλιά να ρίχνεις το φλιτζάνι σαν κάθε που θα έπινες καφέ με τη γιαγιά
απ το γνωστό της γειτονιάς ευωδιαστό χαρμάνι για τον αγαπημένο σας διπλό γλυκυβραστό
στην ίδια πάντα της μικρής κουζίνας τη γωνιά.

Κρεμόσουν απ τα χείλη της για μια επιτυχία που καθαρά την έδειχνε στον πάτο ένας σταυρός
και πως στο δρόμο σου μπροστά χωρίς αμφιβολία μια αγάπη σε περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά
σαν ζωντανός ξεπρόβαλε σπαθάτος καστανός.

Και ως με πρίμα τον καιρό πήρες και το πτυχίο που η γιαγιά το χρύσωσε πνιγμένη στη χαρά
ήρθε κι η ώρα για να πεις σε όλους το αντίο βαριά στους ώμους παίρνοντας ευθύνη διδαχής
για μια παιδεία Ελληνική σε όλα τα παιδιά.

Μα ως τα χρόνια κύλαγαν και φεύγαν ένα ένα και πουθενά τριγύρω σου σπαθάτος καστανός
μαζί τους και τα όνειρα σαν φύλλα μαραμένα όλο και να σωριάζονται στον κάθε σου καφέ
και στο φλιτζάνι πνίγονταν και ένας στεναγμός.

Κι αν σήμερα σε μια γωνιά μονάχη ξεχασμένη αναπολείς του φλιτζανιού το ψέμα το γλυκό
από καρδιά και όραση διπλά σακατεμένη ωστόσο θα ξανάπινες καφέ με τη γιαγιά
αρκεί να έβλεπε ξανά σπαθάτο καστανό.