Να το μέλλον μπροστά μας
κινδυνεύει η γενιάς μας
και η μόνη χαρά μας απομένει πια να ψάχνουμε μια αθώα στιγμή.

Εξουσία γυρεύουν
τις ζωές μας ληστεύουν
και οι μνήμες χορεύουν σε δωμάτιο που μοιάζει με φριχτή φυλακή.

Μας έχουν όλους υπνωτίσει, στο καναπέ τους μας φυτεύουν
μας έχουν όλους πια κουρδίσει να ανατέλλουμε στη δύση
και ο ήλιος μας θα σβήσει
αν δεν βάλουμε ξανά στις ελπίδες μας φωτιά.

Να η μέρα χαράζει
και ο νόμος προστάζει
με φωνή που δικάζει θα μας δείξει μιαν αλήθεια
που θα μοιάζει κοινή.

Κι η γλυκιά μας πατρίδα
σκοτεινή ηλιαχτίδα
σωτηρίας σανίδα περιμένει απ’ το κύμα για να βγει ζωντανή.

Σε μια άγνωστη νότα, δεσμώτες του χρόνου
κουρδίζονται και στέκουν μπροστά
σ’ ένα πέτρινο τοίχο με φιγούρες του τρόμου
κι από πίσω μια μεγάλη φωτιά .

Μας έχουν όλους υπνωτίσει, με ατομική χρονοχρέωση
στο καναπέ τους μας φυτεύουν, Με μαζική ενημέρωση
μας έχουν όλους πια κουρδίσει να ανατέλλουμε στη δύση
και ο ήλιος μας θα σβήσει
αν δεν βάλουμε ξανά , αν δε βάλουμε και πάλι ξανά
στις ελπίδες μας φωτιά.

Ξυπνάς πρωί και ψάχνεις πάλι λίγο χρώμα να δεις
ένα χαμόγελο κρυμμένο μες στον ήλιο της αυγής
πάνω σ΄ασφάλτου μονοπάτια, με μισάνοιχτα μάτια
φοράς τις δανεικές σου ρόδες φορτωμένος γινάτια.

Μέρος απρόσωπης μάζας , που ψάχνει για αντίπαλο
χωρίς να θες αποτελείς το σύγχρονο κανίβαλο
μαθαίνεις το ποίημα , ότι δόξα και χρήμα
σου δίνουν κύρος και μια μέρα πια δε θα σαι το θύμα.