Μια νύχτα εγεννήθηκα στους τοκετούς του δρόμου
τον λώρο μου τον κόψανε κοράκια και σκυλιά
εκεί που ρίχνουν οι θεοί τ’ απόβλητα του κόσμου
να μην λερώνουν οι πολλοί τα άσπρα τους σκαλιά.

Μονόγραμμα χαράξανε στην πλάτη τη φυλή μου
και ύστερα με ρίξανε βορρά στις αγορές
και με παράσημα χρυσά στην ψεύτικη στολή μου
χαιρέταγα τους άρχοντες στις εθνικές γιορτές.

Πρώτη φορά που μίλησα μου κόψανε τη γλώσσα
και τα τραγούδια μέσα μου τραγούδαγα βουβά
και στο σχολειό με μάθανε να κάνω εγώ την κλώσα
να λέω δίκιο τ’ άδικο και τα σωστά στραβά.

Άλλη πατρίδα αγάπησα εξόν απ’ τη δική τους
την είδα στα ηφαίστεια σαν λάβα σκοτεινή
χίλιες φορές δραπέτευσα από τη φυλακή τους
και η ζωή μου έγινε κατάρα και ποινή.

Η μέρα που γεννήθηκα ήτανε σαν τις άλλες
κι εμπρός μου ετραβήξανε μια κόκκινη γραμμή
που οι αγάπες μοναχά περνάνε οι μεγάλες
όπου κρατούν εικόνισμα το άλλο τους κορμί.

Πιστά με εκπαιδεύσανε να περπατώ στις μύτες
να μην κοιτάζω στα ψηλά τα μάτια τ’ ουρανού
μα εγώ να ψέλνουν άκουγα αγγέλους ισοβίτες
σαν την ανάσα την βαριά του κόσμου τ’ αλλουνού.