Μοιραία πτήση
Ήθελα χθες να πετάξω,
μοιραία, σαν να μην μπορούσα να κάνω διαφορετικά…
Ήθελα χθες να πετάξω…
να σου εξηγήσω το δικό μου σύστημα ιεραρχίας,
το πολύπλοκο….γιατί εσύ είσαι αλλιώς…. Ε
ίσαι;…Αλλιώς; …
Ήθελα χθες να πετάξω σειρές και αράδες,
που βοηθούν να στοιχίζονται οι λέξεις και τα αισθήματα…
Σε συμπαθώ… Με ενδιαφέρεις…Με γοητεύεις…
Σε ερωτεύομαι...Μου λείπεις, …Σ’ αγαπώ. …Κι έπειτα;….το αντίθετο….
Σ’ αγαπώ μα δε μου λείπεις πια….
Θα ήθελα να μπορούσα να σ’ ερωτευτώ ξανά…..Μα πού πήγε η γοητεία σου, το ενδιαφέρον, έστω η συμπάθεια…..Τέλος…
Ήθελα χθες να πετάξω,
πάνω από ιεραρχίες…με φοβίζουν…
αναβατόρια αισθημάτων μου θυμίζουν,
μα καταλήγουν σε κρεματόρια ψυχών…
Πέρασαν από μέσα μου ιλιγγιωδώς,
γι’ αυτό και επανέρχονται, συνεχώς, ανάλογα με τις ανάγκες,
τις ψυχικές μα και τις σωματικές...
Ποιος όμως εξουσιάζει και αυτές;
(Θυμίζει το ποιος κυβερνά;)
Πού είναι το πρόβλημα τελικά;
Ποιος αλήθεια κυβερνά;
Αυτός που θα πάρει τα πράγματα στα χέρια του,
σε μιαν έκτακτη ανάγκη, μιαν αναστάτωση, μια κρίση…
Ο παραλληλισμός με την εξουσία η λύση;
Ήθελα χθες να πετάξω,
μα, γιατί;...να συναντήσω ένα ακόμη παρελθόν.
Λες και ζω στο μέλλον τώρα και όχι στο παρόν…..
Γι’ αυτό πετάω μόνος…
Μόνος…