Με ανθρώπους μόνους.
Με τόσες νύχτες έξω απ’ τους νόμους.
Κλείνω τα μάτια, δεν μπορείς να με βρεις.

Με τα χέρια δεμένα,
περιμένω φεγγάρια χαμένα.
Σε έναν κόσμο που φτιάξανε, όπως τον θέλουν αυτοί.

Ψάχνω να βρω,
μες στα ερείπια όση αγάπη μπορώ.
Κι ονειρεύομαι, της αυγής τη χαρά.

Βλέπω στο δάκρυ του τρελού,
την αγκαλιά ενός παράξενου θεού.
Και τη δική σου σιωπή, τραγουδώ στα στενά

Χρόνια περιμένω μαζί σου,
στο ίδιο γέλιο, στο ίδιο κλάμα,
μια λυσσασμένη φωτιά.
Κι όταν τα μαχαίρια μου χαϊδεύουνε την πλάτη,
στήνω χορούς μες στις πληγές,
με δυο καινούρια φτερά.

Με λερωμένους γυμνούς
και με δικούς μου αντάρτες θεούς,
χτίζω στους βράχους αγάπη. Μαρμαρωμένων φωλιά.

Μες στη δική σου ματιά.
Του βρεγμένου το χώμα η μυρωδιά.
Κρατιέμαι μη κλάψω, απ’ τη ζεστή σου αγκαλιά.

Μέσα σε βρωμικους δρόμους.
Παρέα με “σκάρτους”, με σακάτες παρανόμους.
Ψάχνω το γέλιο σου, χάνομαι. Δεν μπορώ να σε δω!

Κι όταν σβήνουν τα φώτα.
Τα όνειρά μου ζητιανεύουνε μια βόλτα,
μες στο κορμί σου και κρύβομαι. Φοβάμαι μήπως χαθώ.