Ξέχασες και το περίμενα
και δεν το πίστευα, ξέχασες,
τί άλλο μένει από τους όρκους
που καρφωμένοι μείναν στις ώρες
και τις στιγμές.

Λησμόνησες να `ρθείς και σε περίμενα,
είσαι υποψία στον καθρέφτη,
μέσα στα χέρια που σε γύρεψαν,
είσαι στη νύχτα που δεν πέφτει.

Είσαι το παν, είσαι το τίποτα,
ζήσε το χτες κι αυτό το τώρα,
είσαι η ζωή, είσαι ο θάνατος
είσαι το τέλος που ανασαίνω.

Ξέχασες και το περίμενα
και δεν το πίστευα, ξέχασες,
τί απομένει,
μείναν οι δείχτες σαν καρφωμένοι,
έβησ’ ο χρόνος και οι στιγμές.

Λησμόνησες να `ρθείς και σε περίμενα,
είσαι υποψία στον καθρέφτη,
μέσα στα χέρια που σε γύρεψαν,
είσαι στη νύχτα που δεν πέφτει.

Είσαι το παν, είσαι το τίποτα,
ζήσε το χτες κι αυτό το τώρα,
είσαι η ζωή, είσαι ο θάνατος
είσαι το τέλος που ανασαίνω.