Από αγάπη γεννημένη μ’ ομορφιά λαχταριστή,
εμεγάλωνα τα βράδια μέσα κι έξω απ’ την αυλή.
Με τα νύχια μου βαμμένα και τις γόβες της μαμάς,
τα χεράκια τους απλώναν τα παιδιά της γειτονιάς.

Στα φοιτητικά μου χρόνια με ρεμπέτες έμπλεξα
και μαζί τους στις ταβέρνες την αγάπη έπαιξα.
Κι από το πολύ παιχνίδι έπεσα στον εθισμό,
μα μού μείναν τα τραγούδια να μετράω τον καημό.

Γάμος, σπίτι και καριέρα και μαζί και δυο παιδιά.
όλ’ αυτά πού να χωρέσουν με μεράκια στην καρδιά;
Κι αν ποτέ κλαιγόμουν ότι δεν προφταίνω να χαρώ,
όλοι λέγαν όπως πάντα πως γι’ αυτά έχω καιρό.

Στο σαλόνι τώρα μόνη, μεγαλώσαν τα παιδιά.
σα φαντάσματα ξυπνάνε τα όνειρά μου στη σειρά.
Κι όταν στέκομαι τα βράδια στον καθρέφτη μου μπροστά,
πάντα με λοξοκοιτάζει η χαμένη μου ομορφιά.

Βασιλικός στη γλάστρα σου και ποιος να στον ποτίσει.