Κάποιος χτύπησε, ανοίγω την πόρτα,
στον ορίζοντα δεν είναι κανείς.
Πήρε βράδιασε και πέρασ’ η ώρα.
γιατί άργησες να `ρθείς να με βρεις;

Με πουλάς στις πλατείες, στους δρόμους
και μ’ αγοράζεις μετά στους σταθμούς,
μα η τιμή μου συνεχώς ανεβαίνει σε τιμές που δε βάζει ο νους.

Σε αρχαίο ναό της Κορίνθου, κάθε μεσημέρι καυτό,
αγκαλιάζεις τις κολόνες και παίζεις με τον έμπειρο ήλιο κρυφτό.

Νύχτες μ’ όνειρα του Ιουλίου,
που βραχήκαν σαν πουλιά στους αγρούς.
Τα τραγούδια που ακούω πονάνε
και τα δικά μου δεν έχουν ρυθμούς.

Ηρθ’ η νύχτα, η πόλη κοιμάται, αερόπλοια κι αστέρια μαζί.
Εγώ μόνος μου γυρνάω την κλεψύδρα
και μετράω το χρόνο απ’ την αρχή.

Σαν τρελός τρέχω και σε γυρεύω στα καφέ που ξενυχτάς
και θέλω, μοναχά, να μου πεις «σ’ αγαπώ».