Λόγια ειπωμένα μόνο για τον άνεμο:
«Αν κάποτε μ’ αφήσεις θα πεθάνω»
Κι άλλα χιμαιρικά που λένε στις αγάπες.

Όταν ακούσεις βήματα στης μοναξιάς τους δρόμους
Να με θυμάσαι
Όταν τα αστέρια μες στα μάτια σου το μεσονύχτι
καθρεφτίσεις.
Να με θυμάσαι
Όταν φτερά μέσα στα όνειρά σου δεις
Να με θυμάσαι.

Κι αν είναι κάποτε να κλαις θα με θυμάσαι

Είναι δρόμοι που φέρνουν σ’ απάτητα δάση,
σ’ ολοπράσινες λίμνες, βουερές πολιτείες,
είναι δρόμοι που ξέρουν παλιές ιστορίες,
που έχουν όλοι ξεχάσει.

Είναι θάλασσες πώχουν νησιά μαγεμένα,
που δεν έχουν γραφτεί στου σοφού το βιβλίο,
που δεν άραξε ακόμα ένα πλοίο
κι ούτε πάτησε πόδι κανένα.

Είναι ανθρώποι που οδεύουν προς άγνωστα μέρη,
συντροφιά με τ’ αστέρι γυρνούν κάθε βράδυ,
τους μαγεύει η σιωπή, το σκοτάδι.
και μεθούν απ’ τ’ αγέρι.

Είναι δρόμοι που φέρνουν σ’ απάτητα δάση,
κι είναι ανθρώποι σε μαύρα δωμάτια κλεισμένοι,
ένας δρόμος μια θάλασσα δεν τους προσμένει,
κι οι θεοί πια τους έχουν ξεχάσει.