Του πρωίνού η δροσούλα σε φίλησε
Ο ήλιος ανατέλλει στα μάτια σου
Η ομορφιά στα χειλάκια σου μίλησε
Ευλογημένος εγώ που σ’ αγαπώ.

Ο αποσπερίτης θαμωνει απ’ την ζήλεια του
Γλυκιά μου εσύ, μικρή μου φεγγαρόλουστη
Τ’ άστρα τη νύχτα ζηλεύουν την λάμψη σου
και τ’ άστρο του βορρά για σένανε μιλά.

Και η ανάσα σου, χιλιάδες αρώματα
Μαράθηκε απ’ το φθόνο το ρόδο κι η μυρτιά
Καθώς το πέπλο του ονείρου σε τύλιγε
οι Χάριτες σε ραίναν με ξόρκια μαγικά.

Τόση ομορφιά ήταν πόνος αβάσταχτος
κι οι Μοίρες σου πέταξαν κατάρα και γητειά.
Τα μονοπάτια του ο Μορφέας ξετύλιξε
Στου Αχέροντα την όχθη σε πήγε μια βραδιά.

Ο πόνος που ένιωσα αυτές τις νότες ντύθηκε
στου κόσμου το σκοτάδι φως να χαθεί ξανά.
Κι εσένα που η ζωή αχάριστα αρνήθηκε
αυτό το τραγουδάκι, αθάνατη κρατά.