Μέσα σε χάρτινα κουτιά με θολωμένη τη ματιά
ρούχα και όνειρα πάλι συσκευάζω.
Η περηφάνια προσπαθεί
μπροστά σου όρθια να σταθεί
κι από την σπασμένη μου καρδιά ας ξεπαγιάζω.

Πίστεψαν πάλι το εμείς,
πήρα το ρίσκο της ψυχής
δεν υπολόγισα καθόλου που θα βγάλει.
Κοίτα εσύ να `σαι καλά,
τα τραύματα μου τα πολλά
με έχουν κάνει να έχω δύναμη μεγάλη.

Δε μετανιώνω για όσα είπα
ούτε για κάτι σε χρεώνω
λυπάμαι μόνο που δεν βρήκα
για την αγάπη σου τον δρόμο.
Δε μετανιώνω για όσα είπα
ήσουν για βράδια ο άνθρωπός μου
μπορεί σ’ αυτόν τον κόσμο που ήρθα
ο ενικός να `ναι ο αριθμός μου.

Κόβετε η αναπνοή, ξέρω πως αύριο πρωί
άλλο δε θα `χω τη ματιά σου να κοιτάξω.
Μοιάζει η καρδιά μου ουρανός
που `χει ξεμείνει από φως
όμως ακόμα μια φορά θα σου φωνάξω.

Πίστεψαν πάλι το εμείς,
πήρα το ρίσκο της ψυχής
δεν υπολόγισα καθόλου που θα βγάλει.
Κοίτα εσύ να `σαι καλά,
τα τραύματα μου τα πολλά
με έχουν κάνει να έχω δύναμη μεγάλη.

Δε μετανιώνω για όσα είπα
ούτε για κάτι σε χρεώνω
λυπάμαι μόνο που δεν βρήκα
για την αγάπη σου τον δρόμο.
Δε μετανιώνω για όσα είπα
ήσουν για βράδια ο άνθρωπός μου
μπορεί σ’ αυτόν τον κόσμο που ήρθα
ο ενικός να `ναι ο αριθμός μου.