Είναι οι βραδιές, μαύρες σκοτεινές
έχουν πια ξεμείνει από φεγγάρια οι ακρογιαλιές.
Χάρτινα φιλιά ρίχνω στην φωτιά
να καούν να γίνουν στον ουρανό βεγγαλικά.

Οπωσδήποτε να έρθεις,
σε έχω ανάγκη και με έχεις.
Οπωσδήποτε να έρθεις,
δεν το βλέπεις, δεν το θέλει ούτε ο θεός.

Λίγο πριν να ξημερώσει, το φεγγάρι έχει ματώσει,
λέει είναι κρίμα, να τελειώσει ο έρωτας αυτός.
Οπωσδήποτε να έρθεις σαν το κύμα
πριν μας πνίξει και απόψε ο εγωισμός.

Είναι οι βραδιές, γκρίζες φυλακές
στα κρυφά να δραπετεύσουν θέλουν δυο καρδιές.
Κάτι πρωινά, μελαγχολικά
κι αν ο ήλιος έχει γη δεν μας ζεσταίνει πια.

Οπωσδήποτε να έρθεις,
σε έχω ανάγκη και με έχεις.
Οπωσδήποτε να έρθεις,
δεν το βλέπεις δεν το θέλει ούτε ο θεός.

Λίγο πριν να ξημερώσει, το φεγγάρι έχει ματώσει,
λέει είναι κρίμα, να τελειώσει ο έρωτας αυτός.
Οπωσδήποτε να έρθεις σαν το κύμα
πριν μας πνίξει και απόψε ο εγωισμός.