Είχα σαλπάρει μ'ένα ξύλινο κρεβάτι
Με δυο στιχάκια απ'το Γκάτσο για παντιέρα
Το καβαλέτο του Πικάσο για κατάρτι
Μα στα μισά του δρόμου έπεσα σε ξέρα.

Είχα πετάξει μ'ένα γυάλινο γοβάκι
Για τα πολύχρωμα λιβάδια της σελήνης
Κάποιοι μου είπανε πως θυμίζουν την Ιθάκη
Μα ναυαγήσαμε ανοιχτά της Σαντορίνης.

Όχι δε φταίει πως αψήφησα τα όρια
Τα παραμύθια με τρομάζανε των δράκων
Όμως δε γνώριζα τα ρεύματα τα υπόγεια
Πως είν'τα σύνορα των χωρικών υδάτων.

Είδα στα βλέμματα των φίλων και συμμάχων
Κενό θανάτου από αρχαία τραγωδία
Μαρμαρωμένοι σαν αγάλματα των βράχων
περιπλανώνται σε νυκτερινή πορεία.

Όχι δε φταίει πως αψήφησα τα όρια
Τα παραμύθια με τρομάζανε των δράκων
Όμως δε γνώριζα τα ρεύματα τα υπόγεια
Πως είν'τα σύνορα των χωρικών υδάτων.