Ο κηπουρός σου βιόλα μου
σ’ είχε βαγιοκλαδίσει
πιτίδια και με νερό
Ρουβιώτικο ποτίσει.

Ποιος θα τα δει τα ρόδα σου
και δε θα τα μυρίσει
αφού η ρίζα σου νερό
πίνει απ’ του Μάη βρύση.

Ζουμπούλι μου Ρουβιώτικο
όπου κι αν είσαι γεια σου
απ’ το διπλόρη τη γροικώ
φως μου τη μυρωδιά σου.

Του κηπουρού σου από ψηλά
βιόλα μου του βγορίζει
κάθε ανθός στα χέρια μου
δικός σου πώς ανθίζει.

Με την ευχή του ο κηπουρός
σε έχει χαλαλήσει
στα χέρια μου με σεβασμό
βιόλα μου σ’ έχει αφήσει.

Ο κηπουρός σου από ψηλά
βιόλα μου καμαρώνει
το πώς παντώ τους κλώνους σου
να μην τους σπα το χιόνι.

Τους κλώνους σου βιολάκι μου
εγώ τους βαβαλίζω
και με ρουβιώτικο νερό
αργά ταχιά ποτίζω.

Δε θα σ'αφήσω βιόλα μου
να μαραθείς ποτέ μου
θα σε σκαλίζω μια ζωή
λαλέ και καντιφέ μου.

Κρινάκι μου για χάρη σου
επήγα τασημάρης
στον Άη – Γιάννη βιόλα μου
στον Ρούβα πωρπατάρης.

Στον Άη-Γιάννη ετάκτηκα
και πήγα στο Ρουβιώτη
ξυπόλητος γιατί είμαι `γω
η αγάπη σου η πρώτη.

Να τρέξουνε τα μάτια σου
δε θα σ’ αφήσω δάκρυ
γιατί `μαι ο πρώτος σου σεβντάς
κι η αληθινή αγάπη.

Ζευγάρια σαν εμάς τους δυο
τα χίλια χρόνια ένα
γεννιέται γιατί μ’ αγαπάς
κι εγώ λατρεύω εσένα.