Οι φίλοι μου, οι αριστεροί.
Ποτέ τους δε με πείσανε, στο λύκειο,
να πάω στην πορεία.
Φοβόμουνα μπλεξίματα και σχόλια
– πού ακούστηκε του τμήματος ο αριστούχος,
το καλό παιδί, να βγει στα πεζοδρόμια.

Είκοσι δύο χρόνια από τότε, Κυριακή,
τους ψάχνω στα τηλέφωνα.
Άλλος υποχρεώσεις με μωρά,
άλλος στο εξοχικό του.
Πεθερικά, βαφτίσια, τραπεζώματα.
Κακή διάθεση απ’ την ακρίβεια
και τις χαμένες επενδύσεις.

Το τανκ απ’ το πρωί μπουκάρει στο μυαλό μου.
Στο στήθος μου κάγκελα καταρρέουν.
"Ετούτη η απραξία δεν ταιριάζει στα παιδιά,
δεν τους αρμόζει..."
γεμάτος τύψεις σκέφτομαι.

Είκοσι δύο χρόνια μετά,
μ’ ένα γαρίφαλο στο χέρι,
κι εγώ στα πεζοδρόμια.