Δίπλα σε ράγες βάδισα, στον προορισμό μου άργησα
και ο θόρυβος με τρόμαζε, του τρένου το χτικιό.
Όσοι με αυτό ταξίδεψαν, τη σκέψη τους παγίδεψαν,
στο θόρυβο και στις ροπές της μαύρης μηχανής.

Όσες φορές δε με έπεισε, με λύσσα με προσπέρασε,
με τη βελόνα απόλυτη να δείχνει εκατό.
Χρόνια πολλά περπάτησα, φόβου ανάσες κράτησα,
μα τώρα έφτασα εδώ που ήθελε η ψυχή.

Εδώ τα τρένα δεν περνούν κι οι θόρυβοι δεν αντηχούν,
έχει η ζωή το χρόνο της και η στιγμή το θρόνο της.