Αναστενάζει ο ουρανός
κι αναπαημό δεν έχει,
γίναν οι θύμησες βροχή,
μερόνυχτα και βρέχει.

Σ’ αναζητώ σαν όνειρο,
που την αυγή τελειώνει,
κι η θύμησή του μαχαιριά
που την καρδιά ματώνει.

Επρόσταξα τη σκέψη μου,
να σου ξελησμονήσει,
μ’ αυτή γυρνά και σου κλουθά
χωρίς να με ρωτήσει.

Άνοιξε την αγκάλη σου,
βάλε με στην καρδιά σου,
δεν ξεδιψάζω με νερό,
μόνο με τα φιλιά σου.