Το `χε πει πως κάποτε θα τη ζητούσα,
το `χε πει πως θα μου λείψει και γελούσα.

Τώρα όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.
Όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.

Την αγάπη της στα χέρια μου κρατούσα
την καρδιά της συνεχώς περιφρονούσα

Τώρα όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.
Όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.

Τα ποτά όλου του κόσμου δε μου φτάνουν,
δεν μπορούν απ’ το μυαλό μου να την βγάλουν.

Τώρα όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.
Όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.

Μες στο σπίτι δεν μπορώ πια να γυρίσω,
από μοναξιά φοβάμαι θα λυγίσω.

Τώρα όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.
Όσο κι αν κλαίω, ότι κι αν λέω,
όσο κι αν κλαίω δε γυρίζει πια.