Δε με χωράει το σπίτι
εφτά του μήνα και Τρίτη και τόσες μέρες χωριστά.
Χαράζει και σκοτεινιάζω,
σε αναμνήσεις λιμνάζω που σ’ αγαπώ αληθινά.

Για χάρη σου
εγώ χρεώθηκα σαν βάρη μου τα βάρη σου
ταξίδια χάραξα στο άδειο μαξιλάρι σου
στο απροχώρητο μαζί μου για να πας.
Για χάρη σου
τα όνειρά μου είχα κρύψει στο συρτάρι σου,
από το χέρι μου ανάβανε οι φάροι σου
για να με βρίσκεις όταν θα μ’ αναζητάς.

Κι εσύ για χάρη μου καμιά συγγνώμη
δεν σε γύρισαν οι δρόμοι
που άνοιγα για να τους περπατάς.
Κάτι δε σ’ αλλάζει γνώμη κι όσο δε με ξεπερνάς
για χάρη μου απ’ το σπίτι δεν περνάς.

Αν θα σε βρουν οι αναμνήσεις
και το σταθμό να γυρίσεις θα παίζει η ίδια μουσική
Κανείς ποτέ δεν το σκάει
απ’ ότι εντός του κυλάει κι αυτή η σιωπή σου σ’ αδικεί.

Για χάρη σου
εγώ χρεώθηκα σαν βάρη μου τα βάρη σου
ταξίδια χάραξα στο άδειο μαξιλάρι σου
στο απροχώρητο μαζί μου για να πας.
Για χάρη σου
τα όνειρά μου είχα κρύψει στο συρτάρι σου,
από το χέρι μου ανάβανε οι φάροι σου
για να με βρίσκεις όταν θα μ’ αναζητάς.

Κι εσύ για χάρη μου καμιά συγγνώμη
δεν σε γύρισαν οι δρόμοι
που άνοιγα για να τους περπατάς.
Κάτι δε σ’ αλλάζει γνώμη κι όσο δε με ξεπερνάς
για χάρη μου απ’ το σπίτι δεν περνάς.