Ως εδώ και σταμάτησε, δίχως να φτάσει.
Δε λιμπίζεται πια κι ας μην έχει χορτάσει.
Κοπαδιάρικα πλήθη μπροστά προχωράνε...
Δε λυπάσαι κι ελπίζεις, φτωχέ βετεράνε!

Χωρίς όνομ', αλόγιστ’ ανέμου σαρίδια,
με την ίδια κοψιά και τη γνώμη την ίδια...
Απ’ αυτούς κάποιαν άνοιξ’ η μπόρα θα `ρθει
πρώτη σκέψη κι απόφαση, πρώτο σπαθί!
Ήσουν όμοια και συ στα παιδιάτικα χρόνια,

την παρούσα στιγμή τη θαρρούσες αιώνια,
μα σαν είχες το νόημα του κόσμου συλλάβει,
το διαλάλησες τίμια ν’ ακούσουν οι σκλάβοι.
Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου
με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου

το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι.
Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.
Τώρα η νύχτα τελειώνει... Παθοί και μαθοί
ξέρουν, όταν η μάχ’ η μεγάλη δοθεί,
για να μην ξανάχάσουνε τη λευτεριά τους,

θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους.