Πήρα με τον πατέρα μου κάποτε τον ντορό των αλεπούδων
στο χιόνι τα δάκρυά του αίμα σκοτωμένων ζωων
γεράκι ακουμπούσε στον ώμο του συμβάδιζε με κείνον
γαλάζια απελπισία είχε γυμνώσει κιόλας τα δέντρα
τα μάτια μου γύριζαν βλέποντας την άλλη όψη των πραγμάτων

μου είπε ζούμε την εποχή των σπηλαίων ξανά
καθένας αγριεύει στο ιδιωτικό του άντρο"
μιλούσε όπως μιλούσε πριν από χρόνια
η φωνή του μπλάβιζε σαν τα σκιασμένα βουνά
γαλάζια γύριζε πίσω όπως το χιόνι κρύα

εκεί πεθάναμε κι οι δύο ξανά στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού.