Με γαλάζιο εφόρμησε εκείνο το καλοκαίρι
ολοταχώς για τη θάλασσα
κι άρχισε να παρασέρνει στο διάβα του
βουνά λιβάδια μελαγχολίες προσμονές
ολοταχώς για τη θάλασσα.
Το τοπίο σάστισε απ’ την τόση ταραχή.
Ξεσηκώθηκαν οι ευκάλυπτοι με τις λεύκες
να γυρεύουν σκιές στ’ αναπάντεχα.
Βαθιές γαλάζιες πινελιές έκοβαν τα μελλούμενα.

Η ζέστη σε κατάσταση εξάτμισης.
Άχνιζαν οι ακτές από την ένταση
αυτής της μονοδρόμησης προς το γαλάζιο.
Όλη η συσσώρευση του αναγκαίου
να σκάει αφρίζοντας στα βράχια της τύχης.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα ξέφρενα χαμόγελα
ξεπρόβαλαν οι πλάνες,
περίεργο δε θα `τανε να λείπουν;
Τέτοια εποχή στο φόρτε τους συνήθως.
Πότε πότε ένα κομμάτι παρελθόντος
τρύπωνε βιαστικά κάτω απ’ τις χνουδωτές ελπίδες
για να στεγνώσει τις οδύνες του.

Σε γενικές γραμμές ο ήλιος συμπαρατάσσονταν
αλλά όχι χωρίς τίμημα.
Ξεφλούδιζαν οι μέρες το ξερό τους δέρμα
κι άφηναν το τρυφερό άρωμα της νύχτας
εκτεθειμένο υπό το σεληνόφως
που έλιωνε την ατσαλένια λάμψη του
σε απροσδόκητους αντικατοπτρισμούς,
ασήμι σκέτο τα κίβδηλα προσωπεία των ερώτων.

Μα το πιο παράδοξο —κι ως συνήθως πιο αληθινό—
εκείνη η μοναδική φιγούρα στην άκρη του πλάνου
μειδιώντας αδιάφορα παρέμενε ασάλευτη
σ’ όλο το απόκρημνο βαθυγάλανο μεγαλείο της.
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια από δίπλα της
μόνο για να προσθέσουν κάποια χρόνια
και μιαν ανάσα αλμύρας στα μαλλιά της.