Αν είχες γεννηθεί όπως οι συνθήκες το όριζαν
θα είχα άραγε το θάρρος να σε κοιτάξω κατάματα;
Εκεί που στέκεις όμως βασανιστικά αθώο
περίσσια άτρωτο τόσο μονάχο
μπορώ να σου μιλώ και να μ’ ακούς
δίχως παράσιτα
Χωρίς τη μνήμη κληροδότημα οδύνης
χωρίς τη γνώση προϋπόθεση ήττας
χωρίς την πίστη αρωγό μετανοίας
χωρίς τη σάρκα υπερτίμηση φθοράς.

Κι όμως υπάρχεις, μαζί το επιλέξαμε.
Υπάρχεις
κύτταρο δικό μου και
πνοή ουτοπίας αδόκητης.
Κλειδωμένο στον άγνωστο κόσμο
τον αναποδογυρισμένο από τα έγκατα
στερνοπαίδι κι αυτός –δυσανάγνωστου προορισμού–
Καμία τύψη, καμιά θλίψη δε σ’ άγγιξε.
Αμιγές το νόημά σου.

Έτσι ελευθέρωσες και μένα
που με βαστούσε ο χρόνος
δέσμια στους ιλίγγους του
και η απώλεια με απειλή αποκλεισμού
Μικρό μου θαύμα.
Κλείνω τα μάτια και σε εγκαλώ
να ταξιδέψεις πάλι στο παλιό μας παραμύθι.
Η εκδρομή μας διαδρομή φωτός
σε εωθινή δροσοσταλίδα ευμένειας.

Εκεί
στη ράχη των σπειρόμορφων
αρχέγονων μυστικών περασμάτων.
Από την α-λήθεια της αγάπης μου
στα άφωτα μονοπάτια της νόησης.
Στην ουσία –αθανασία πρόσκαιρη
που μόνο μαζί σου δύναμαι να κατακτήσω.

Σε ποια αναρρωτική ενσωμάτωση
άραγε θα ξαναβρεθούμε;