Κρύβονται.
Οι πάμπολλες ευγενικές και υψηλές προθέσεις
οι ανάγκες του ανέφικτου ζειν
και του περιζήτητου ευ οι προσδοκίες.

Κρύβονται στα όνειρα συνήθως
κει που το τίποτα μεγαλουργεί
κι επιβιώνει το μακρόν του βίου ό,τι.

Πολλές φορές κρύβονται και στα ποιήματα.
Παραλλαγές άπληστης σκέψης
καθώς και μνήμες
βίαια αποσπασμένες απ’ τα μέλλοντα.

Δε λείπουν οι φαντασιωτικές περιπτύξεις
με του παρόντος την ιδιάζουσα λήθη
και φυσικά οι πόθοι
οι ευρύτατα αξόδευτοι.

Ονοματίζουν έναν δικό τους κόσμο
ωραίο επιλεκτικά αθώο και βουλιμικά επαρκή.
Αισθητηριακά απολαυστικό ακόμα και στη θλίψη
και γόνιμο, προπάντων γόνιμο.

Όχι ιδανικό μα ηδονικό σε ό,τι χρήζει θάλπους.

Και μία των ημερών
αυτονομούνται απροειδοποίητα
και σε κλειδώνουν απέξω.

Πώς θ’ αντιμετωπίσεις πάλι
την ξεχασμένη γεύση του θανάτου.
Το όνειδος
την ξιπασιά εκείνης της κατάλευκης σελίδας.
Τον εαυτό σου
μπρος στο φόβο του κενού;