Μητέρα μου φύση
δεν είμαι παρά ένα απ’ τα πιο αδύναμα πλάσματά σου
εγωκεντρικό απορριμματοφόρο που προσπαθεί να σωθεί
απ’ την πλεονεξία της ευφυΐας του
κι από τη θλίψη που του προσφέρει
ο κατατρεγμός της σιωπής σου.

Άφησέ με να σε νιώσω, να νιώσω το αίμα που μας δένει
να βαδίσω μαζί σου κι όχι απέναντί σου
να ξαναβρώ την καταγωγή μου
γιατί δεν είμαι άμοιρος ευθυνών
ούτε αθώος των προγονικών σφαλμάτων.
Μα σ’ αγαπώ και σε χρειάζομαι
όπως ο άντρας την αγάπη της γυναίκας του
όπως η ανάσα μας το οξυγόνο
όπως το αφυδατωμένο χώμα την αναγεννητική βροχή.

Μου λείπεις και μου λείπουνε τα πάντα.
Καμιά ισορροπία μέσα σ’ αυτόν τον αλλότριο κόσμο
ανάμεσα στους ομοίους μου είμαι ο πιο ξένος.
Η θλίψη μου είναι σαν την απουσία του ήλιου
στο άρμα της αυγής.
Ο πόνος μου είναι σαν το καμένο δάσος
σκοτεινός και άκαμπτος.
Η οργή σου με φοβίζει και μ’ εξιλεώνει
η μοίρα σου είναι και μοίρα μου.

Μου χάρισες θεούς για να παρηγορώ τα κρίματά μου
και τους έκανα άρχοντες του φόβου μου.
Μου χάρισες συντρόφους να μοιράζομαι την αγάπη
και τους έκανα σκλάβους και δυνάστες μου.
Μου χάρισες ευφυΐα όπλα και τόλμη να σε προστατέψω
κι εγώ ανήμπορο θύμα αδιάφορος εκμεταλλευτής
ένοχος έτσι κι αλλιώς
σε πληγώνω καθημερινά κι ανεπανόρθωτα.

Και μόνο την τέχνη μου άφησες
δόρυ-δοξάρι.
Να τραγουδήσω μήπως και σωθείς.
Να πολεμήσω μήπως και γλιτώσουμε
ή να το μπήξω μέσα μου
αυτόχειρας απορριπτέος