Εμέν’ από μικρόν μ’ έτρωγε η έννοια
του Απόλλωνα — ψυχή δε μου `χε λείψει!
Και σ’ άφθαστα τιμών μ’ ανέβασε ύψη,
σ’ ολυμπική αποθέωσην η εύνοια

βασιλισσών με την αιθέρια ευγένεια,
βασιλιάδων λαμπρών, που `χανε στύψει
τις δάφνες των πολέμων ή από τύψη
σβήσανε σε κρεβάτια πουπουλένια.
Κι όληνε τη Φραγκιά, την Εγγλιτέρα

ο Στίχος μου στο πόδι ξεσηκώνει
κι οι νέοι μ’ ακολουθούν αυγή κι εσπέρα
να ρουφάνε τη μάντισσα ομιλιά μου.
Κι όμως χαρά δεν έχω. Στα μαλλιά μου
μι’ άσπρη τούφα τα πάντα φαρμακώνει.