Είσαι ποιητής
και θαρρείς πως οι λέξεις σού ανήκουν.
Λες
χλομό φως
κι ανάβει ένα φεγγάρι.
Βάζεις μια νύχτα λίγη βροχή
έναν μοναχικό να ουρλιάζει λύκο.
Έτοιμο το τοπίο.
Αυτοσχέδια θλίψη σε περίπατο
μα λύκος δεν υπάρχει
παρά μόνο τα δόντια του
καρφωμένα στο στέρνο σου.
Σβήνεις το λύκο σβήνεις το φεγγάρι
φτιάχνεις μια λίμνη.
Η βροχή εκεί.
Λίγα δέντρα πηχτή ομίχλη
άναστρη νύχτα σκιές υγρασία.
Αλλάζει πλεύση η θλίψη
μετοικεί στην απόγνωση
Ακόμη δε σ’ αρέσει.

Πού να κρυφτείς;
Ω, να μια πόλη
φωτισμένη η νύχτα εξημερώνεται.
Πορείες βιαστικές κτήρια γκρίζα
προβολείς διασταυρούμενοι έρημες πλατείες.
Η βροχή εκεί
και πάλι ένας μοναχικός γεμίζει θλίψη το τοπίο.
Η μοναξιά του ρέει
απ’ τα φωτισμένα παράθυρα
εντείνεται από τη θαλπωρή
στους προφυλαγμένους τόπους.

Ίσως και να `σαι συ ο ποιητής
που διασταυρώνεις τις λέξεις με σκέψεις
σε ανώφελη μονομαχία
σκαρώνοντας τοπία υπέρηχων συναισθηματισμών
που μετράς τις εισπράξεις
απ’ το ξεπούλημα των καιρικών σου ψευδαισθήσεων.

Η γλώσσα σε προστάζει.
Να λες γκρεμός και να καταποντίζεσαι.
Να λες δέντρο και να ριζώνεις.
Να λες θεός και να φοβάσαι.
Να λες αγάπη και...
να κλαις
κοιτάζοντας τα φωτισμένα παράθυρα.
Σημεία μη προσβάσιμα για τα εσώτερα τοπία σου.
Χώροι ιδιωτικοί
χώροι ελεύθεροι εντός των ορίων τους.

Εκεί να κατοικεί λες η αγάπη
που οι λέξεις σου λαμπρύνουν
δια της απουσίας της;

Είσαι ποιητής...