Τον σπόρο φυτεύεις
στον κόσμο με φέρνεις
μου δείχνεις τον ήλιο, τα κυματα.
Εσύ με μαθαίνεις
καθώς μεγαλώνω
να κάνω τα πρώτα μου βήματα
και μες το σκοτάδι
που μόλις διακρίνω
την όψη σου μαύρη σκιά
αντίκρυ σε μένα
φαντάζει η μορφή σου
θεόρατη να `ναι θηλιά.

Εσύ με γνωρίζεις
καλύτερα απ’ όλους
μονάχα εσύ ξέρω μπορείς
να με προστατέψεις
και μέσα απο μένα
μια μέρα κι εσύ να σωθείς
εσύ με δικάζεις
εσύ με υποτάσσεις
στον άγραφο νόμο, το νόμο σου
και σκάβεις αυλάκι
στο φρέσκο μου χώμα
και πάνω χαράζεις τον δρόμο σου
για να οδηγήσεις
τυφλά την καρδιά μου
σ’ ετούτο εδώ το θυσιαστήριο
εκεί περιμένω
βουβός και σακάτης
το χέρι που οπλίζει, τον δήμιο.

Κι εγώ σε σκοτώνω
εκεί όπου σε βρίσκω
μέσα μου κι έξω διαρκώς
και κλαίω κάθε νύχτα
φωνάζω βοήθεια
ως που ν’ ανάψεις το φως
και παίρνω για λίγο
κρυφά οταν λείπεις
σ αυτόν τον καθρέφτη την θέση σου
και χρόνια εγώ
προσπαθώ να σου μοιάσω
πιστά να μαντεύω την σκέψη σου..

Εδώ θα σταθώ
μπροστά σου πατέρα
με μάτια κλειστά σα νεκρός
σ ακούω πατερα
σ’ ακούω που ανασαίνεις
κι η ανάσα σου είναι γκρεμός
Εσύ είσαι η μόνη
η μόνη μου ελπίδα
η πρώτη που ξέρω πατρίδα μου
γιατί δε μιλάς
μα μόνο σωπαίνεις
σφιχτά σαν κρατώ τη λεπίδα μου
πες μου πατέρα
ποιον δρόμο να πάρω
για να `ρθω κοντά σου αδιάβατο
να με συγχωρέσεις
να με ελευθερώσεις
και να λυτρωθείς απ’ το θάνατο.