Κάτι καβούρια βρήκα στραβοκάνικα
στα βάθη ξαπλωμένος του λιμένα
και τ’ άντερά τους τα `κανα λουκάνικα
τα κάπνισα με φύκια μυρωμένα
κι ήταν χοντρά σαν της αντλίας μάνικα
κατάλληλα για σένα και για μένα.

Και κάθησα σε βαποριών ερείπια
και πρόσμενα. Δεν ήρθες κι εξεμάνηκα
η ώρα πέρναε κι έφευγε αθόρυβα και ήπια
σε τρεις ημέρες άκουσα τα βήματά σου αλάνικα
που τάκα-τάκα χτύπαγαν απάνω στα ναυάγια
ω πείνα εσύ κι απαντοχή!! Αχόρταστος εφάνηκα
τρώγοντας τα λουκάνικα
ποθογερμένος δίπλα σου στα πλάγια.

Τα πόδια σου φιλούσα τα τρισάγια
απόξω απ’ τις αρβύλες με τις πρόκες
τριγύρω μας τα ζούδια τα πελάγια
σουπιές όλο μελάνι δολοπλόκες
χταπόδια και καβούρια κι οστρακόδερμα
μας κοίταζαν σα να `μαστε δολώματα
του έρωτά μας βλέπαν τα καμώματα
και μας κεντάγαν απαλά και ξόδερμα
εκεί που γω τραγουδαγα τις χάρες σου.
και ξώφρενα φιλούσα τις ποδάρες σου.