Αυτό το φεγγάρι σε φέρνει κοντά μου,
στο πλάι μου, όσο ποτέ,
δική σου η ανάσα, τα στήθια δικά μου,
αγάπη, διπλέ μου εαυτέ.

Σε φώναξα, σ’ έψαξα στ’ ακροθαλάσσι
και σ’ έκλαψα όσο ποτέ,
σ’ αγάπαγα πάντα μα το `χα ξεχάσει,
αγάπη, διπλέ μου εαυτέ.

Κοιτάζω έν’ άστρο να πέφτει,
να σπάει τον γαλάζιο καθρέφτη,
μπορώ, μιαν ευχή, να ζητήσω,
τί άλλο, απλώς, γύρνα πίσω, γύρνα πίσω.

Αυτό το φεγγάρι μού θύμισε τόσα,
που δε θα θυμόμουν ποτέ,
δικά σου τα λόγια, δική μου η γλώσσα,
αγάπη, διπλέ μου εαυτέ.

Αυτό το φεγγάρι που πήρε να σβήνει,
με πόνεσε όσο ποτέ,
μού είπε πως είσαι πληγή που δεν κλείνει
αγάπη, διπλέ μου εαυτέ.

Κοιτάζω έν’ άστρο να πέφτει,
να σπάει τον γαλάζιο καθρέφτη,
μπορώ, μιαν ευχή, να ζητήσω,
τί άλλο, απλώς, γύρνα πίσω, γύρνα πίσω.