Σ΄ ένα μπάρκο έρημο, χάθηκε η χαρά μου.
Μ’ έπιασε αμέριμνο και με δίκασε η καρδιά μου.
Νέο κι αταξίδευτο ήταν το σκαρί μου.
Σε δρόμο απονήρευτο ξαφνικά με πελαγώνει
κι ο καιρός μου δυναμώνει.

Κι ένα βράδυ μες στο κύμα που με δέρνει, σε στεριά με φέρνει.
Βρίσκει η πλώρη μου ν’ αράξει σε λιμάνι, μα ξαφνικά το χάνει.
Σαν το δρόμο που μου κλείνεις κάθε βράδυ,
όταν το σ’ αγαπώ μου δε σου φτάνει.

Ρίχνω πίσω άγκυρα, να σταθώ σ’ απάγγιο.
Προσπαθώ μα άδικα, είναι το λιμάνι άδειο.
Μόνος μου κι αδύναμος τα πανιά ανοίγω.
Στης θάλασσας το πέλαγος, μοναξιά μου, εγώ σε πνίγω.
Θέλω πιο μακριά να φύγω.