Είμαι ένας άνθρωπος απλός,
χρόνια εργάτης, μουσικός
και η ζωή μ’ αρέσει, αχ, μ’ αρέσει,
αλλά δε θέλω δύση, ανατολή,
θέλω τον ήλιο να σταθεί
στον ουρανό, στη μέση.

Εγώ δεν ξέρω γράμματα,
στης πολιτείας τα πράγματα
τη μύτη μου δε χώνω,
έτσι κι αλλιώς, ποιος με ρωτά
τι λέω εγώ για όλα αυτά,
πού ξέρω νότες μόνο.

Άλλοι ρυθμίζουνε τη γη,
ποιος θα πεθάνει ποιος θα ζει
και το ψωμί μοιράζουν,
παίρνουν οι λίγοι το πολύ,
το άλλο παίρνουν μερικοί
κι οι νηστικοί φωνάζουν.

Κι εγώ που `μαι ένας άνθρωπος απλός,
χρόνια εργάτης, μουσικός
και η ζωή μ’ αρέσει,
αυτό που ξέρω, δυστυχώς,
είναι απλό, τόσο απλό, στ’ αλήθεια,
που αν το πω,
θα με περάσουν για τρελό
που λέει παραμύθια.

Θαρρώ πως πρέπει δηλαδή
να γίνει μοιρασιά σωστή
με της καρδιάς το χέρι,
μα όλοι ξέρουμε καλά
πως, κόβει εκείνος που κρατά
στο χέρι το μαχαίρι.

Στη δύση, στην ανατολή,
εκεί κρατάνε το ψωμί και το μαχαίρι
κι όταν ο ήλιος τριγυρνά,
πότε δεξιά, πότε ζερβά, δεν έχει μεσημέρι.