Κάθε νύχτα βρισκόμαστε για να χαθούμε στο άπειρο.
Οι πόθοι μας ατέρμονες κόπιες του εαυτού μας.
Το ομοούσιο το ζωοποιό το εκ του πατρός καταδυνασθέν.
Κάθε νύχτα παίρνουμε μια γεύση από θάνατο.
“Αυτό” σκέφτεσαι “επί δέκα, επί εκατό, επί χίλια, επί το άπειρο”.
(Το τρομακτικό, το θλιβερό, το εκ της μητρός ανακυκλωμένο)
Κι όμως!
Τα σπλάχνα της γυναίκας μια μεγάλη μονάδα ανακύκλωσης, αφαλάτωσης και κοσμογονίας.
Παίρνει το ανόργανο και το κάνει οργανικό.
Ζωντανό! Μόνο για λίγο.
Αν ήταν Ολύμπια Θεά θα ήταν για πολύ.
Όμως δεν είναι.
Η γυναίκα νικάει το θάνατο, ο άνδρας τον επιδιώκει.
Πώς να μην ταιριάζαν;