Κάποιος κάτω στο λιβάδι ψέλνει προσευχές,
τα καλάμια να μιλήσουν να πουν τις ομορφιές.
Άγιε Πέτρο να μη σώσει να σου χαμογελά
ή το ματάκι της να ανθίσει σ’ άλλην αγκαλιά.
Και απ΄την πολύ την άγρια πέτρα που μέσα κουβαλά,
έχει ο κορμός της έναν πόνο που δε δικαιολογά.
Μάγισσα Σμύρνη και Μαντείο, όσοι έχουν αντοχή,
το πρόσωπό της ν’ ανταμώσουν κι ας πέσουνε στη γη.
Πυρώνει ο κόσμος κι αλαλάζει σε κάθε μας γιορτή.
Βγαίνουν τα φύλλα του φθινοπώρου μέσα στην άνοιξη
κι όσοι έχουνε μυαλό το χάνουν και γίνονται μικροί,
παίζουν παιχνίδια με τα φίδια που έχεις στο μαλλί.
Μέδουσα κάνε με κι εμένα άγαλμα
μια ζωή χρόνια να μην με ξαναγγίξουν κι αιώνια εναλλαγή.