Τα χείλη μου τα ξήρανε
του στεναγμού η καΐλα
—που τονε βγάζουν της καρδιάς
φαντάσου εσύ τα φύλλα—

και, πριν σκορπίσουν καταγής,
συ κόψ’ τα, δεν πονάνε,
και στο στεφάνι ενός νεκρού
αράδιασ’ τα και πάνε.
Ή γείρε στάξε απάνω τους

το αθάνατο νεράκι
απ’ των ματιών σου τ’ ακριβό
διαμάντινο γυαλάκι
κι ευθύς απαλοβέλουδα
και δροσερά ευωδώντας

θ’ ανέβουν, τα παλιά πριν πουν,
το χέρι σου φιλώντας!