Σου καμάρωνα Τασιά,
τη δασιά περπατησιά:
Τα `στρωνες σα να ήταν ίσια
τ’ ανηφόρια τα βουνίσια!

Σαν περνούσαμε γκρεμό
- με χαρά τ’ αναθυμώ -
πόσο τρόμαζες για μένα
με τα μάτια τα γραμμένα.

Όταν σ’ είδα στην κορφή
μπρος στον ουρανό έτσι ορθή
έφτασε να μου φαντάξεις
σαν πουλί πως θα πετάξεις!

Πίστευα πως μ’ οδηγείς
σ’ άγνωστη γωνιά της Γης
κι έλεγα: Ποτέ μη φτάσω
φτάνοντας εκεί αν σε χάσω!

Φτάσαμε με τις πολλές:
"Από μένα πιάσου!" Λες.
πιάστηκα, κι αναθυμήσου
πώς λυγούσε το κορμί σου...

Ιδροκόπησες, Τασιά,
τόση κι άλλη ανεβασιά,
κι αχ! Μου δρόσισες τα χνώτα
με παρθενικό ιδρώτα!