Σαν τον Λαπαθιώτη μοιάζει πια – αντίγραφό του.
Κι αν άλλαξε ελαφρά το σκηνικό – η Πειραιώς,
η Βάθης, τα κουτούκια, η λαχαναγορά,
εκείνο το γαλάζιο τούλι του μεσοπολέμου,
οι μπερντέδες και τα χαμηλά κασκέτα
κι άλλα τινά, παραμένουν άλλα, ωστόσο,
τα πιο μόνιμα:
Ο "μπερντές", η νύχτα που δεν τήρησε ποτέ
καμιά απ’ τις υποσχέσεις της,
το άγχος, η αναμονή, οι ρούνες,
η καταστροφή, τέλος.
Μια καταστροφή αθόρυβη, άνανδρη,
ανειδοποίητη, που σερβίρει το δηλητήριό της
αργά, με χέρια σίγουρα,
σαν τα χέρια, ξέρετε, που σας χαϊδεύουν τάχατες
και κατεβαίνουν προς τα κάτω
όχι γι’ αυτό που φανταστήκατε,
μα για το πορτοφόλι –
τι άλλο;