Η φλόγα μες στις φλέβες μου πηδάει
και τη μορφή η χολή μου πρασινίζει
η σπίθα του ματιού σε χαιρετάει
να γένεται που χώμα αρχινίζει.

Θα σωριαστεί ο άνεμος του ολέθρου
τα υπέρθεα ιδεώδη μου να πνίξει
και στα γυμνά οστά ενός σκελέθρου
ολόγυμνο τραγούδι θα σφυρίξει.
Μα συ πιο ευτυχισμένη από μένα

στο δρόμο σου θ’ αφήσεις ραντισμένο
το ψέμα αφ’ τα ποτήρια τ’ αφρισμένα
το ψέμ’ απ’ τα υπέρκαλλά σου στήθια,
που πάνω από το σπλάχνο το φρυμένο
αιώνια θα καπνίζει σαν αλήθεια.