Εντάξει, μη βαράτε, αντιξοότητες
θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα
να συντονίζομαι με τους ήχους σας.
Θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα.
Όντως, δεν ήταν δύσκολο
ν’ αποστηθίσω της ψυχραιμίας το εμβατήριο.
Ακούγεται άλλωστε τόσο συχνά το σουξέ της αποτυχίας.
Όσο για κείνη την όμορφη πιθανότητα
που καθόταν στα πόδια μου τις προάλλες
κι ήμουν έτοιμος να βγάλω μαχαίρι
όταν τη φλέρταρε με αναίδεια ένας αυθάδης ρεαλισμός
έβαλα την ουρά μου στα σκέλια καθώς την είδα να φεύγει
αγκαλιά με μια λάγνα παράταση
που την έλεγαν στο επώνυμο χρόνου αορίστου.
Ύστερα από τόση εξόντωση
έχω δικαίωμα να ξαπλώσω στης ενδοσκόπησης την αιώρα
να σιγοψήσω καμιά προσευχή
σε φλόγα τρεμοπαίζοντος καντηλιού
να πάρει κι ο θεός ό,τι δικαίως του ανήκει
κι ύστερα πάλι δουλειά
την τσάπα ακονισμένη στο χέρι
και σκάψιμο ως της απόπειρας το υπέδαφος
μέχρι ν’ ανακαλύψω
τις ερωτογόνες ζωνες της ευτυχίας
και γίνω επάξια εραστής της.