Συνε­παρ­μέ­νος
απ’ την ωραιότητα της ψυχής σου
και τη γλυκύτητα της νύχτας,
αποτόλμησα να σε απο­θα­να­τίσω
με την τέχνη της ποίησης.
Ξενύχτησα σε πολλά συμπόσια
λέξεων και εικόνων.
Εμπνεύστηκα και εκστα­σιά­στηκα.
Δεν το κατάφερα
και γλιτώσαμε κι οι δυο τη συμφορά.
Εσύ επειδή είσαι η ίδια το ποίημα,
ύμνος και μελωδία,
κι εγώ που ανα­κά­λυψα στο νυχτο­λό­γιό μου
πως είναι πιο τολμηρό,
να σε διαβάζω σε στίχους
και να σ’ ακούω μουσική.