Σήμερα έκοψα ένα καρπούζι στη μέση,
πέταξα τα σπόρια έξω απ’ το παράθυρο
για να φυτρώσουν στρατιώτες στο δρόμο.
Με το χυμό του έφτιαξα κόκκινες θάλασσες
που ναυμαχούν όλοι οι ερωτευμένοι.
Κάποιο πουλί με μεσαιωνική πανοπλία
άρχισε να τσιμπολογά τις φλούδες.

Στο τέλος έμεινα με το μαχαίρι στο χέρι
να το καρφώνω στην καρδιά του καύσωνα
χωρίς νερό, σ’ ένα ακατοίκητο σπίτι,
ενώ ο δρόμος γέμισε από ηττημένους στρατιώτες
η θάλασσα από νεκρούς εραστές
κι η ζωή μου σαν πουλί αποδημητικό
μετανάστευσε σε μεσαιωνική πόλη.

Ποιος το περίμενε πως με ένα καρπούζι
θ’ αποκρυπτογραφούσα τον κόσμο;