Σε τεντωμένο σκοινί ο ουρανός
σε ομηρία θανάτου ο χρόνος
κλειστά όλα τα ενδεχόμενα.
Ν’ ανοίξει επιτέλους η πόρτα
να σε δω γυμνή να κλαις
πάνω στο σπασμένο κρεβάτι.
Θα ξεκολλήσω το δειλινό
να στο καρφώσω στα μάτια
και θα `ρχομαι πάντα νύχτα
να σου αμαυρώνω το κορμί
με τη σφαγμένη πανσέληνο.
Εσύ θα καπνίζεις ανέκφραστη
οκλαδόν στο ξύλινο πάτωμα
κι η βρύση θα στάζει ψέμα.
Το ρολόι στον τοίχο νεκρό
με κομμένους λεπτοδείχτες.

Και τώρα πια πώς θα μετρώ
το χρονικό της απουσίας σου;