Περνούσα τα μεσάνυχτα κοντά η ώρα δύο
κι άκουσα που γλεντούσανε μες στο νεκροταφείο.
Πενιές ακούγονταν γλυκές στο μάρμαρο από κάτω,
αγνές, απλές, αυθεντικές, σε παίξιμο στακάτο.
Είχαν στου Νίκου μαζευτεί όλη η παλιοπαρέα,
γλεντούσαν και τραγούδαγαν παλιά τραγούδια ωραία.

Μπουζούκι έπαιζε ο Γονές, κιθάρα ο Μπινιάρης,
κι ήτανε στο τραγούδι του γλυκός παραπονιάρης.
Εκεί ν’ ακούσεις τον Γονέ μαζί με τον Μπινιάρη,
που λέγαν το ζεϊμπέκικο του Μάρκου Βαμβακάρη
"Περνούσα και σ’ αντίκριζα ψηλά στα παραθύρια
και τότε πια καμάρωνα τα δυο σου μαύρα φρύδια".
Ζεϊμπέκικο το χόρευαν κάτω από τη πλάκα
ο Θοδωρής ο Παλαιός με τον ψηλό τον Ράκκα.

Πάνω στην πλάκα ανέβηκα κι άρχισα να χορεύω
και να μ’ ανοίξουνε να μπω με πείσμα τους γυρεύω,
"Ανοίχτε φίλοι μου να μπω, μαζί σας να γλεντήσω,
τον κόσμο τούτο το ζαβό θέλω να τον αφήσω".
Κι άκουσα και μου είπανε, όλοι τους μ’ ένα στόμα:
"Δεν έχεις αδερφέ σειρά, είναι νωρίς ακόμα".

Κι όταν το γύρισε ο Γονές σόλο νιαβέν να παίζει
Νουλάν, Αργύρης και Πετράν τουμπάραν το τραπέζι.
"Σπάστε τα όλα ρε παιδιά, γιορτάζει απόψε ο φίλος",
είπε ο Κωστάκης ο Σοφράς, κοινώς –αν θέτε– Σκύλος.

Όλη τη νύχτα κάθισα κι άκουγα τα ωραία
μα όταν χάραξε η αυγή, διέλυσε η παρέα.