Στο τραπέζι,
η θέση του πατέρα ήταν άδεια.
Αλήθεια, έχεις δει τραπέζι
να λείπει ο πατέρας;
Οι ρυτίδες στο πρόσωπο της μητέρας
ήταν βαθιές χαρακιές πόνου,
σκοτεινιασμένες
από τότε που άδειασε η θέση στο τραπέζι μας.
Η γιαγιά έτρωγε αμίλητη,
έπαψε πια να μετρά
αυτούς που λείπουν,
έχουν θολώσει και τα μάτια της.
Κανείς δεν την καταλαβαίνει
τις ώρες που κλαίει,
όμως όλοι το ξέρουμε πως κλαίει.
Πότε πότε τα βάζει με το Θεό.
Ξεκούτιανε κι αυτός, λέει,
γέρασε και δεν ξέρει πια τι κάνει.
Κι όλο κοιτάζει την άδεια θέση του πατέρα
και το πρόσωπό της στάζει πίκρα.
Όλα τ’ αντέξαμε, λέει,
και διωγμούς και πείνα
και καταστροφές.
Κι ο θάνατος,
όποτε ερχόταν,
ήτανε δίκαιος,
ήξερε ο καθένας τη σειρά του.
Όπως τότε που έφυγε ο παππούς.
Μας είχε παραγγείλει να μη κλάψουμε,
όμως πως να κρατήσεις τα δάκρυα,
που τον έβλεπες να φεύγει
πάνω στους ώμους των εγγονών του,
γαλήνιος που τέλεψε το χρέος του.
Τότε τα δάκρυα ήταν ζεστά, καθάρια,
και γρήγορα στέγνωσαν.
Όλα τα αντέξαμε,
μ’ αυτό το στερνό φαρμάκι
δεν έπρεπε να μας το δώσεις.
Με τη μητέρα κοιτάζονται στα μάτια
έτοιμες να δακρύσουν,
μα ξανασκύβουν το κεφάλι στο πιάτο τους.
Δεν πρέπει να καταλάβουν τα παιδιά,
πως το φαΐ είναι πικρό,
όταν είναι άδεια η θέση του πατέρα
στο τραπέζι.
Πολλές φορές,
κάποιος γυρίζει από συνήθεια το κεφάλι
προς το μέρος που καθόταν ο πατέρας,
έτοιμος να μιλήσει,
μα σκύβει γρήγορα στο πιάτο του,
και δαγκώνει αμήχανα μια μπουκιά ψωμί
πικρό φαρμάκι.