Στη σοφίτα κλεισμένη, το φεγγάρι κοιτώ
στην ηχώ της μοναξιάς, τον εαυτό μου να βρω
γυρεύω, γυρεύω.
Στη γαλήνη της νύχτας, ένα ηφαίστειο ζω
και μια λάβα που ψάχνει έναν δρόμο ανοιχτό
θεριεύω, θεριεύω.

Πόσες νύχτες, πόσες σκέψεις, πόσα θέλω ξεχνώ
πόσα πρέπει, πόσα έτσι, πόσα έχω.
Πόσες νύχτες, πόσες σκέψεις, πόσα θέλω ξεχνώ
πόσα πρέπει, πόσα έτσι, πόσα έχω
στη σοφίτα ζητάω να βρω.

Στη σοφίτα που είμαι, τις στιγμές μου μετρώ
όσες έχασα κι όσες πάλι αρνούμαι να ζω
σε γουλιές ευτυχίας, εμένα ζητώ
και στα λάθη που κάνω, κάποιο ίχνος ελπίδας για μένα να βρω
γυρεύω, γυρεύω.

Πόσες νύχτες, πόσες σκέψεις, πόσα θέλω ξεχνώ
πόσα πρέπει, πόσα έτσι, πόσα έχω.
Πόσες νύχτες, πόσες σκέψεις, πόσα θέλω ξεχνώ
πόσα πρέπει, πόσα έτσι, πόσα έχω
στη σοφίτα ζητάω να βρω
στη σοφίτα εμένα ζητώ.