Όχι! Στις πράξεις δε θ’ αναφερθώ
σαν δικαστής εγώ δε θα τον κρίνω,
υπάρχει ο Νόμος των ανθρώπων
κι άλλωστε αυτός
από καιρό έχει πεθάνει.

Εγώ μοναχα στην ατμόσφαιρα να μπω για λίγο
του Καστελλαμάρε
στην ατμόσφαιρα να εισδύσω του μυαλού του
καθώς το απόγευμα περνά
κι ο ουρανός βαραίνει
πάνω στα μπάσταρδα μπαλκόνια του Παλέρμο.

Εγώ λοιπόν να ζήσω μόνον μια στιγμή
σαν να `μαι αυτός
χωρίς ψευδείς ρομαντισμούς
να του προσδώσω δηλαδή
μια αίγλη που δεν είχε.

Να πιάσω τις λεπτότητες
τις μύριες αποχρώσεις
των πιο κρυφών του σκέψεων
και πάνω απ’ όλα
την οργή που τον συνέχει
αφ’ ότου εκατάλαβε
πως δεν υπάρχει Οργάνωση πιο δυνατή απ’ το Κράτος.

Όμως κι αυτός πώς μπλέχτηκε
ανάμεσα στην έμφυτη αντιπάθεια
στα οργανωμένα σύνολα
κι αυτή τη δίψα του για ισχύ.

Μπορεί και να γελιέμαι
και να μην είναι μπλέξιμο
παρά το ίδιο πράγμα.
Φοβάσαι κάτι, το μισείς
κι ύστερα το μιμείσαι.

Κατέβηκε το δειλινό
και γλύκανε η ψυχή του
πίσω του γλίστρησε η ζωή
κι έφυγε σαν ελάφι.

Δεν ήθελα λοιπόν να του προσδώσω
ρομαντική χροιά
ούτε και να του δώσω
στους παρανόμους θέση
ή στην Ιστορία
μονάχα μια στιγμή να μπω
ήθελα στο μυαλό σου.