Όταν πάφλαζες ατίθασα στη λασπωμένη μου καρδιά
νόμιζα πως ήσουν το ιερό λάδι που τσιτσίριζε στο τηγάνι
αρχαίας πολιτείας γηρασμένης στις όχθες μιας προϊστορικής
σιβηρικής λίμνης σπαρμένης με κόκαλα εραστών που τους ρήμαξε
το βουνίσιο παγωμένο ξεροβόρι. Δεν κατάλαβα με ποιον τρόπο
σύρθηκα σ’ εκείνην την εγκαταλειμμένη πολιτεία με μια νιότη χαμένη
ανά χείρας να με τραβολογάει στα πέρατα της αβυθομέτρητης μνήμης.
Μα κυρίως δεν κατάλαβα πως όταν πάφλαζες στη λασπωμένη μου καρδιά
ήδη ήσουν ένα απελπισμένο ψάρι που σπαρταρούσε στον βυθό της λίμνης
αλίμονο! Ήδη μισοπεθαμένο από την σκληράδα της δικής μου καρδιάς.