Με τού κουφού τ’ αυτιά ακούμε
και του τυφλού τα μάτια βλέπουμε.
Το πλοίο των τρελών σαλπάρει
μ’ όλους τούς θησαυρούς στ’ αμπάρι,

Ποιο όραμα, ποιο παραμύθι
μας κάνει και αντέχουμε
να ερχόμαστε απ’ το τίποτα
στο πουθενά να τρέχουμε.

Και προχωράμε και προχωράμε
κι’ ακίνητοι αρμενίζουμε
χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη
κι’ όμως συνεχίζουμε.

Με όνειρα αποκαΐδια
να μηρυκάζουμε τα ίδια
στη φυλακή του ό καθένας
να `χει το όνομα κανένας.

Ποίο όραμα ποια ουτοπία
μας κάνει και αντέχουμε
να ερχόμαστε απ’ το τίποτα
στο πουθενά να τρέχουμε.

Και προχωράμε και προχωράμε
κι’ ακίνητοι αρμενίζουμε
χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη
κι’ όμως συνεχίζουμε.

Παλιάτσοι πού γελούν και κλαίνε
στο τσίρκο πού ζωή το λένε
στο πέτο κόκκινο λουλούδι
κι ένα λυπητερό τραγούδι.

Ποίο όραμα ποια οπτασία
μας κάνει και αντέχουμε
να ερχόμαστε απ’ το τίποτα
στο πουθενά να τρέχουμε.

Και προχωράμε και προχωράμε
κι’ ακίνητοι αρμενίζουμε
χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη
κι’ όμως συνεχίζουμε.